Tripreport Fontainebleau 11/12/13-06-2011

Een dag teveel.

Zaterdag,
de weersvooruitzichten zijn niet super, maar buienradar laat mij geloven dat enkel voor zondagavond regen mag verwacht worden, dus houden we (Steven en ik) ons aan de afspraak en zijn we zaterdagochtend maar weer weg. Eerste stop van onze driedaagse is Boissy-le-Cutté, na La padole de vorige keer gaat de exploratie van de verder noord gelegen gebieden dus voort. Boissy-le-Cutté ligt op ongeveer 30km van Fontainebleau en is dus ook niet onoverkomelijk, een half uurtje rijden voor een 6c/7a gebiedje. Er liggen elf 7de graads boulders met één traverse en ongeveer de helft is 6c/7a, ideaal voor iemand die zijn eerste 7de graads stappen zet. De boulders liggen op een noordhelling, en vlak bij de parking, geen excuus meer om eens niet langs te gaan.
De eerste boulder die we er ziet geeft ons goeie hoop, "Base Ball" (6c/7a) is een prachtig overhangende boeg, dak, waarbij de grepen net iets te goed zijn om tot een volwaardige 7a te komen, maar zeer mooi.

Iets hoger een typisch muurtje net onder de plateau van de heuvel, "Audace Automne" (7a/7a+), de dynamische pas inzetten op het einde met het boompje achter je geeft wat extra emoties, zeer mooi en de graad staat. De randjes in het midden maken het voor mij iets gemakkelijker dan voor Steven.

Een paar boulders in chaos, dat maakt de exit altijd wat spannend, zo ook bij "Le Swing" (6c/7a), de grepen zijn net iets te goed, maar de moves zijn supermooi.

"Trude Ball" (6c/7a) ligt er net naast maar laten we voor wat het is, het expo gehalte is van die aard dat je brokken kan maken, hiervoor bedank ik al een tijdje.
Nog een klasseprobleem met "Soft Ball" (7a/7a+), een grote overhangende boulder, telkens dezelfde start, een stijgende traverse met drie mogelijke exits. De "droite" (6c/6c+) klimmen we niet (grote grepen aan de uitklim), "Soft ball" (7a/7a+) gaat in het midden uit (dynamisch en dan op slopers)

en de "gauche" (6c/7a) gaat volledig tot het einde van de overhang links en dan op randjes uit. Het is de enige die Steven er laat liggen, de randjes nog eens stevig in "arqué" pakken na de traverse is er teveel aan.

Voor de mantel-specialisten ligt er "Curling" (7a+/7b), een boegje van nog geen 2m hoog met slopy uitklim. Het blijkt een supermooie technische mantel te zijn, een swing om over "het" punt te geraken dat je de armen kan strekken, beide handen kan draaien en kan uitklimmen (de Fransen hebben er ook geen andere term voor) "on hoseback". Steven zijn triceps-power (welke triceps-power btw?) laat hem bijna in de steek, voor hem is dit altijd spartelen.

"1,2,3 Soleil" (6c/7a) en "L'Accordéon" (6c/7a) liggen 10m verder, op hetzelfde blok en zien en niet uit, maar het blijken verrassend mooie boulders te zijn. 1,2,3 Soleil" gaat van de zitstart recht uit en is de minst mooie en minst harde van de twee, iets te simpel in graad en van bewegingen, ik hou het op 6c.

L'Accordéon" start hetzelfde maar maakt een kleine traverse naar rechts en dan uit, een mooie power-sucker waar Steven een intermezzo voor nodig heeft, laat voor deze die 6c maar achterwege.

Dat intermezzo is dan "Fubu" (6c/7a), de enige boulder waarvan ik zeg dat hij niet echt de moeite is, de zitstart is nog een project, en alhoewel ik de mogelijkheid voel beslis ik er niet teveel power in te investeren. De staande start is een "ik geef er een ruk aan en twee passen klaar boulder", niet echt de moeite dus.

Het is 7 uur intussen, we zijn rond in Boissy-le-Cutté en we vervoegen onze Nederlandse vrienden (Bart van Raay e.a.) in Apremont. Bart is momenteel bezig met alle 6de graads (hors cicuit) uit het bos in kaart te brengen, een huzarenstuk waarvoor ik mijn pet afneem. De topo in twee delen is verwacht voor het najaar, voor velen iets om naar uit te kijken. Als ik de preview in handen krijg besef ik ook dat dit een vak is en Bart een vakman, voor mij blijft het een hobby.
De avond eindigen we in "Primo Bacio" waar de gesprekken licht en geanimeerd zijn en de cultuurverschillen stof tot animo, een geslaagd einde van onze eerste dag.
En btw, het was een prachtig klimweertje.
Zondag,
Nicolae is zaterdagavond ook nog gearriveerd, nog eens sakkerend over zijn zaterdagwerk bij de goedkoopste winkelketen van het land en dus weer op zijn eentje naar het bos. Een extra pad, een extra spotter en wat extra fun, zoals we het graag hebben. Met één man meer trekken we naar Rocher Greau, de boulders zijn er soms vrij hoog, en iedereen heeft er nog genoeg te doen.
We warmen op in La Rince-Doigts, staat 6a met 6b+/6c waardering, ietwat pijnlijk voor de tenen en de vingers, maar alles is direct goed wakker.
In "Pentium" (7b+) heb ik wel al eens staan in knoeien, en met het zelfvertrouwen van de laatste weken gaan we er nog maar eens voor. De slopers zijn niet echt sticky, en als ik later zie dat er geen enkele herhaling geregistreerd is in de zomermaanden begrijp ik waarom, deze heeft echt goeie condities nodig, 7b+ blijkt nu 7c+, niet te klimmen vandaag (ook niet voor de anderen).

Een paar jaar geleden hebben we ook al eens in "Suplément d'Armes" (7b) gewerkt, het voelde toen nogal morfo aan en is nu niet anders. Het greepje in barst gaan halen blijkt nog altijd een probleem, maar de eerste keer dat ik er vol in zit klim ik hem ook uit. Hoog maar goeie grepen op het einde, rustig blijven is de boodschap maar blijkt niet altijd even gemakkelijk. Steven klimt hem kort na mij maar voor Nicolae, zelfs met een mooie maar pijnlijke methode om het morfo gedeelte te omzeilen, blijkt het onbegonnen werk.
Er net links van ligt "Little Big Boss" (7b+), waarvan de grepen er zo goed uit zien dat je echt de neiging hebt om deze eventjes a vue te knallen. Dat gevoel is van heel korte duur, je moet je enkel eens in de crux hijsen en je weet hoe laat het is. Na een paar pogingen begin ik er toch wat vertrouwen in te krijgen, en als ik een eerste keer voorbij de crux geraak maar strand in een uitklim vol zand, stof en bladeren weet ik dat ik deze kan klimmen. Na een fikse kuisbeurt en twee pogingen later sta ik boven, ik voel mij verdomd goed. Zeker een van de mooiste power-boulders van het bos die ik al geklommen heb.

De randjes van "Les Conquistadores" (7b/7a+) zien er verleidelijk uit voor Nicolae, maar het duurt iets te lang eer er wat hoogte gemaakt word. Daarna gaat de power de andere richting uit en het zal niet meer voor vandaag zijn, dan maar toevoegen aan de project-list.
"Jeu t'est Fou" (7a) klom ik een paar jaar geleden, de anderen werken hier in terwijl ik de zitstart (7c) eens bekijk. De staande start blijkt te vreemd of te morfo voor Steven en Nicolae, met de zitstart geraak ik tot de grepen van de staande start maar ik kan de link niet leggen, hulplijn en ergens béta zoeken.
Nog een korte stop aan het dak van Greau, voor de 7a rechts aan de kant welteverstaan, maar deze maakt niemand enthousiast, we trekken naar een ander gebied.
We houden de verplaatsing kort met Dame Jouanne, er zijn vorig jaar veel nieuwe boulders geopend en het word tijd dat we deze ook eens testen.
De boulder waar we halt houden is er direct eentje om "U" tegen te zeggen, "La Dalle Verte assis" (6c+/7a). Een kort zitstart dakje met daarna een zowat 8m hoge plaat. Gelukkig zit de crux net na het dakje en worden de grepen op de plaat beter naarmate je hoger komt. Ik vind hem meer 7a omwille van de hoogte, Steven volgt vrij snel in de boulder en de redenering, maar we hebben wat moeite om Nicolae te overtuigen om toch maar eens een poging te wagen. Wanneer hij hem dan uiteindelijk toch topt is hij er super gelukkig mee, misschien word dit nooit een klassieker, maar voor mij mag het er een worden in de categorie "7a highball".

L'Étoile Filant" (7b/7a+) is van een andere orde, de toch wel zware dag zal er wel iets mee te maken hebben, maar niemand geraakt meer dan een paar passen ver in deze mooie compressie boulder. Wanneer het dan begint te regenen hoor ik niemand klagen, de jus is op, de regen op tijd, en Bolle Gijs heeft honger.
En ja btw, het was alweer een prachtig klimweertje.
Maandag,
de nacht blijft droog, maar de ochtend is grijs en het begint zowaar weer wat te regenen. Iedereen denkt dat de dag om zeep is, maar als we een uurtje later aan de boulders van Rocher de Souris aankomen schijnt de zon weer voluit.
Een van de nieuwe daar van een paar maanden terug is "Kric-Crak" (7b), en deze is zo mooi als hij eruit ziet. Grote moves om te starten en delicaat hard op het einde, geen van ons drie heeft de power nog om hem af te werken. Toch nog eens luisteren bij een van de herhalers om te checken of onze methode de goeie is.
Steven wil "Prouesse" (7b/7b+) eens proberen, en met de beta die ik ooit van Jones kreeg (hoe zit dat daar eigenlijk mee) vond ik die niet zo heel moeilijk. Steven en Nicolae vinden het starten maar vreemd, en ik moet mijn klimschoenen aantrekken om mij te verzekeren van de goeie uitleg. Het blijft wat vreemd, maar eens ik het gevoel terug vind herhaal ik hem nog eens,...ten koste van het beetje reserve dat er nog in de tank zat. De anderen hebben er genoeg van, de start wil maar niet lukken.
"Téléphone Maison" (7a+, de traverse die er net naast ligt deed ik ook al een paar jaar geleden, Steven en vooral Nicolae hebben er werk in, maar kunnen deze toch nog meepakken, grote grepen, slopers, mooie moves, een aanrader.

Op de boulder met Yogi doen Steven en ik nog een vertwijfelde poging in "Yoguignol", de nieuwe 7b op het blok,  maar er zit niets meer in vandaag en we houden het voor bekeken. Nicolae pakt wel nog snel (zeer snel) Yoga mee, hij heeft duidelijk nog wat reserve maar beslist ook om op tijd te vertrekken, na nog een verlengd weekend gaat het terug druk zijn op de weg. 

Drie dagen bleek alweer wat teveel van het goeie, of wat temporiseren op de eerste twee dagen (wat toch zo moeilijk blijkt te zijn) of twee dagen voluit en naar huis, we zullen het (n)ooit leren.