The fight.
Zaterdag,
11 uur, en we (Steven en ik) staan op de parking van Rumont, ti's niet echt een zomergebied (en zomer is het weer), maar de boulders die ik er wil proberen zouden in de schaduw moeten liggen. We warmen op in "Moment d'Égarement droite" (6c), een wat vreemde kant en voor mij veel te morfo, maar vol in de zon en dus snel opgewarmd.
De directe versie, "Moment d'Égarement" (7a+/7b) gaat over de plaat met randjes die mijn vingers direct goed wakker schudden. Steven gaat er vrij vlot door, zijn lengte en souplesse halen duidelijk de overhand op zijn beperkte liefde voor de reglette. Bij mij komt er al wat kunst en vliegwerk (en één in-getape-te vingertop) bij kijken.
Maar we (ik vooral) zijn er voor Fracture Asociale" (7b+), een jaar geleden had ik al een eerste kennismaking op het einde van een weekend, maar voor deze heb je full force nodig. Alles is verschrikkelijk pijnlijk, maar de bewegingen zijn supermooi, met de kant of zonder de kant, het ene al wat pijnlijker of morfo dan het andere, de graad blijft ongeveer hetzelfde. Zelfs als ik de eindbakken vast heb moet ik nog spartelen om mijn voeten van onder de overhang te halen, maar ik ben blij dat ik er niet meer moet in inversteren. Aan elke hand en elke voet zijn er wel een paar schaafwonden, maar da's het voordeel als je de boulder dan afwerkt, het is het allemaal waard.
De laatste boulder van het gebied is nog zo'n mooie, "Freestyle" (7c), met enkel de eindsloper in de zon perfect te proberen in de zomer. Ik zeg wel proberen, want iets frissere lucht en de grepen lekker koud zou natuurlijk wel helpen. De boulder is simpel mooi, drie grote grepen na elkaar om uit een dak naar de eindsloper te geraken, het lijkt vrij simpel maar blijkt het allesbehalve. Het kost teveel tijd om alles uit te werken, en dan nog zijn bepaalde passen iets te twijfelachtig, deze afwerken in één sessie zal niet gebeuren. Bij een volgende passage zal er ook al geen "Fracture Asociale" in mijn lijf zitten, voor deze moet ik niet tot de winter wachten.
We eindigen de dag met een bouldertje te kuisen maar zonder te openen, de slopers zijn net niet goed genoeg, ..nog niet goed genoeg, ik ben er zeker van dat in iets beter condities er in Franchard Hautes-Plaines er een mooie en gezonde 7de graads bij komt.
Zondag,
tijd voor iets nieuw, geen nieuw gebied maar we zijn er beiden nog nooit geweest, "La Padole". Het geeft altijd een slechte indruk als je in de topo kijkt, hoog en expo zijn zowat de sleutelwoorden van La padole, maar we vertrekken met het idee dat bij de helft van de boulders niet hoog of expo is.
De eerste boulder van het gebied is in ieder geval eentje om "U" tegen te zeggen, maar de twee 7de graads die je er kan klimmen laten we links liggen, ze zien er mooi uit maar net iets te hoog om te starten.
Onze opwarming start in "Nombrilic" (7a), en voor mij gaat deze iets te vlotjes om 7a te krijgen, technisch perfect geklommen (vooral veel voetenwerk) krijgt hij 6c van mij, maar mooi en een goeie opwarming.
Er net boven ligt "L'Île Sentinelle" (6c+/7a), de directe (of rechtse) versie van 5 wit. Steven pakt "Le Croazou" (6c/7a) (5 wit) nog mee, ik laat hem links liggen met het gevoel dat deze zijn 7a waardering niet zal houden.
In de directe hebben we beiden wat werk, slopers waar toch al eens een goeie ruk moet aan geven, mooi genoeg om de crashpads eens open te plooien.
Terug wat lager in het bos, "Pastel assis" (7a), de zitstart van 1 wit, en dit moet zowat de mooiste boulder zijn die ik sinds lang geklommen heb. Het duurt lang eer alle puzzelstukjes op hun plaats vallen, maar zelfs dan blijft het een harde brok, voor mij een stevige 7a, maar wel een onwaarschijnlijke mooie. Niet te missen en perfect in de zomer, alle boulders die we er al geklommen hebben liggen zuidgericht maar dank zij het dichte bladerdak hebben we de zon nog niet echt gezien. Intussen is Steven een beetje door zijn biceps-power aan het geraken, het doet pijn maar hij moet hem laten liggen.
Het hoofdgebied laten we (voorlopig) voor wat het is, het is ook daar dat de meeste hoge, expo boulders zich bevinden, we trekken naar links naar sector "Les Mandarins" en houden halt aan "Délice Choc" (7a). Alweer een mooi muurtje met dito grepen, alweer wat puzzelwerk om alles te ontcijferen, La Padole stijgt met elk probleem in mijn waardering. De harde crux naar de pocket is alles geven en lukt voor mij vrij snel, bij Steven word het verval met elk probleem en elke poging groter, hij zit door zijn reserves heen. Intussen werk ik ook de zitstart "Combi WWatt" (7b) nog af, iets frisser en een plusje had genoeg geweest.
Het laatste van de dag dan, en Steven leeft op hoop, "Épaulé-Jeté" (7a+), en dyno bij de omschrijving, wat springen om de dag te besluiten, ...of dat denkt hij toch. De zitstart is zo krachtig dat zijn achterste niet van de grond geraakt, geen dyno maar een dynamische beweging naar een sloper-randje, met nog een balans-kracht-randjes-sloper einde, en de boulder is maar twee meter hoog, ik hoor bij Steven het woord kloteboulder een paar keer over de lippen komen. Voor mij is het de kers op de taart van een goed weekend, de pogingen moeten iets te snel na elkaar komen wegens tijdgebrek, maar als ik hem dan toch nog afwerk in een ultieme poging is de ontlading groot. Op dat moment zeg ik 7b, maar het is het einde van het weekend, een vecht en trek-en sleur weekend, dus 7a+ zou kunnen correct zijn.
Terug naar de auto is chaotisch, ti's maar een goeie raad die ik geef als je in La Padole gaat klimmen, blijf zoveel mogelijk op de paadjes, tussen de boulders naar boven of naar beneden is halsbrekend.
Ik ben leeg, vuil, kapot, geschaafd, hang vol met naalden van bolsters, ...maar ik voel mij goed, ...gelukkig worden we hier niet voor betaald.
No comments:
Post a Comment