Tripreport Fontainebleau - 07/08-05-2011

PIJN!!
Een van mijn sterke punten (als ik zo bescheiden mag zijn), is het verdragen van pijn aan de vingers, het vel van mijn vingertoppen kan gemakkelijk 2 tot 3 dagen zandsteen verdragen zonder dat ik er last van krijg.
Dit weekend was het net wat anders.
Zaterdag,
onze (Steven en ikzelf) eerste stop is Blomont de Rocher, een mini-gebiedje dat vorig jaar geopend werd met voorlopig een 5 tal 7de graads problemen op een kort licht overhangend wandje. Ik zeg voorlopig want blijkbaar is er iemand nog volop aan het kuisen en openen, het ziet er allemaal veelbelovend uit. We starten met wat een opwarming moet zijn, maar het eerste contact met de rots, een reglette, zoals ik er elke dag een paar tussen de boterham leg als onbijt, is zo pijnlijk dat ik de strappal al moet bovenhalen, nooit eerder meegemaakt.
Dan L'Ârète de Blomont (7a+), misschien methodisch, maar we vinden het niet, toch maar eens de andere proberen.
"Court Métrage debout" (7a), met randjes die ik op andere momenten bakken vind, weer maar die strappal, andere vinger nu, maar er is alweer geen doorkomen aan.

 "Le grand Jeu" ,7a+ en zitstart, maar zelfs de staande start valt enorm tegen, ik kan een "WHAT THE FUCK" niet onderdrukken. De overige twee 7de graads zijn varianten, 7b+ en 7c+, en ik zeg nee dank je. Verhuizen, en zo snel mogelijk na die mentale dreun.
We hopen wat schaduw te vinden in L'Éléphant Ouest onder het grote dak met de 101 varianten. Een van de laatst geopende logische lijnen is "Grosminet" (7b), ik heb 5 pogingen nodig, trek op de binnenkant van mijn hand een flapper van formaat, om dan nadien te zien dat ik hem niet correct geklommen heb, nog meer gevloek en allerhande. Er hangt 25 kilo magnesium aan het kleine blokje bij de start, het verandert volgens mij niets aan de graad, maar je mag het dus niet gebruiken. Pijnmodus fase 2.
"La Dernière Chance assis" (7a) is een mooie boeg die je zeker niet mag missen, een harde start gevolgd door een evenwichtsoefening op een mooi vertikale boeg. De start met bidoigts is wat pijnlijk (flapper nummer 2) en zorgt dat de boulder 7a waard is. Pijnmodus fase 3.

"Coup de Soleil" (6c/7a) zal waarschijnlijk in de winter iets minder hard zijn, de sloper op de kant was nu nauwelijks te houden en het aflopende randje op de wand nog minder. Doe daarbij het feit dat hij voor mij goed morfo was en je kan begrijpen dat ik hem 7a waardeer. Mooie boulder, wat slecht vallen en conditieprobleem. Pijnmodus blijft fase 3.

Wil je high-balls klimmen dan ben je daar ook wel op je plaats, "Coeur de Lion" (7a) zal zowat 7m hoog zijn, maar gelukkig zit de crux (op randjes) net na de start en is het einde wat cruisen in de avondzon. Pijnmodus fase 4.

 Dan het laatste probleem van de dag met "Comme il vous Plaira" (7a), en ik bereik een alarmfase in de pijnmodus. Ik moet de startgreep als mono nemen omdat al mijn andere vingers dienst weigeren, ik laat mij uit de boulder vallen als ik een (scherpe) bak vast heb net voor de uitklim. Ik ben blij dat ik mezelf niet bezig zie, medelijden of een schop tegen mijn kl*t*n, geen idee wat hier op zijn plaats is.

 Als ik nadien zie dat we ook deze verkeerd geklommen hebben begint die dag (na mijn brokken die ik er ooit gemaakt heb) op de zwartste dag uit mijn bouldercarriere te lijken. toch maar eens de mensen van Bleau.Info laten weten dat ook dit een logische variant is die dicht bij de 7de graad zal aanleunen, de boulder klimt dus uit net rechts van de kant, en niet met de grote ondergrepen, we waren in ieder geval weer niet de eerste om de boulder op deze manier te klimmen.
Zondag,
Stanley is nog eens in het land, en hij beslist om samen met ons op te trekken. Long time no see, en het is leuk om nog eens wat gekend volk uit Belgie te zien.
We trekken eerst naar de "Mur de Carriers" en "Rainbow Rocket", ik wil eens de slow-motion functie van mijn videocamera uittesten. Stanley klimt "Voltex" (7b+) en Steven herhaald deze, het blijft een vreemde dyno waarbij de hoogte niet zo een grote rol speelt.
Steven doet nog een paar goeie pogingen om "Rainbow Rocket" (8a) te herhalen, het lukt net niet maar de beelden zijn spectaculair.

Ons eindstation voor het weekend is "Mont Chauvet", met slecht één boulder daar, 7b+ is de minst moeilijke, en zelfs dat blijkt relatief.
Voor "International Power" (7c) wil ik zeker nog eens terug, en dan liefst met een bende gemotiveerde krachtpatsers, zo puur, en zo op kracht, een beauty in zijn eenvoud.
"Trash Vortex" (7b+) is de makkelijkste van de 7 variantes die er op de boulder mogelijk zijn, maar het werk in "International Power" en het uitwerken van "Trash Vortex" zelf kost zo veel kracht dat niemand nog wat over heeft om de boulder af te werken. Zeer mooie projecten voor een volgende passage.

 Vingers kapot, een halve kilo vlees achtergelaten, maar met het motto "No Pain no Gain" probeer ik mezelf wat te troosten,........het is een magere troost.