Tripreport Fontainebleau 5/6-03-2011

Ideale condities!
Toen ik deze week de weersvoorspelling zag was ik niet zo heel enthousiast. Het klinkt misschien wat vreemd, maar ik ken mijn lichaam nu al een beetje en wist dat het allesbehalve in crushing-mode stond. Vier weken zonder noemenswaardig klimmen, en dan goeie condities, "nowhere to run, no place to hide", het gaat pijnlijk worden. Één harde boulder klimmen na een tijdje inactiviteit is geen probleem, er 3 of 4 klimmen op één weekend word iets anders, de kracht is er wel altijd, de weerstand....nou ja, iets minder hé.
Geen tijd dus om een inloopweekend in te lassen, de condities zijn er, en we spelen het spel.
Zaterdagochtend,
samen met Steven en zijn broer Bart zijn we weg, en de plannen zijn duidelijk, afwerken van een paar projecten.
Eerste stop ,Canche aux Merciers en "Atome Crochu" (7b+/7c). De opwarming gaat moeizaam en voelt hard aan, dat beloofd voor het echte werk.

De eerste pogingen in Atome Crochu zijn ongeveer als de laatste van vorige keer, het blijft hard. Voor Steven ligt de slaagkans een stuk hoger, morfologisch voordeel is in deze boulder een understatement. Na een paar pogingen kan ik toch eens een dyno inzetten, maar net niet, en kort daarna topt Steven hem, relax, the heat is on. Ik moet er toch "ietsje" meer voor vechten, maar kan hem toch ook afwerken, ik mag er weer een van mijn lijst schrappen.
Next one, "Gnossienne" (7c), hoog en hard. Ik geraak weer een stap verder, maar krijg geen kalmte in mijn lijf om het begin rustig te klimmen, deze gaat er de komende weken aan.

Er ligt er nog een te wachten die me (ons) verder gaat in de vernieling helpen, "Pancrass assis" (7c). Als ik een eerste poging doe lijken de grepen nog half zo groot dan de laatste keer , the mind says no, the body says no.

Er zit geen enkele zware pas in de boulder, maar de opeenvolging van halfzware passen eist zijn tol in de uitklim, hiervoor moet het lichaam in crushing-mode staan, ...volgende keer dus.
Zondag,
het plan is Rocher aux Oiseaux, maar we moeten bijsturen wegens volzet, een of ander loopevenement en er staan al tientallen wagens aan de kant van de weg, veeeel te druk. Na wat beraad naar Les Béorlots, het zal er rustig zijn (het is er altijd rustig), en er liggen ook nog een paar minder harde om te proberen.
We warmen op aan "Délice", een nieuwe 7c die vorig jaar geopend is. De opwarming is wat bakken sleuren, en de 7c ziet er hopeloos uit, maar zoals meestal willen we wel eens "voelen". Na wat pruts en zoekwerk blijkt het een van mooiste sloperproblemen te zijn die ik er de laatste tijd geprobeerd heb. We krijgen de laatste pas maar niet onder controle, ik hoop daar nog eens terug te geraken met de gepaste béta.
Tussendoor pakken we "Un Doigt dan le..."(7a) nog mee, spartelen om boven te geraken, snel vergeten en op naar de volgende.
Op dezelfde boulder dat mooie dak met "Purée de Noisette" (7b), voor de meesten beter gekend als het dak met "74% de Cacao".

Hier gaat bij mij het licht al wat uit, maar Steven pakt hem nog mee. Met de nieuwe béta die ik hier intussen gezien heb durf ik nog wel eens terug te gaan, het voelde net allemaal iets te morfo aan.
De dag eindigen we aan "ons" muurtje, waar we een paar jaar geleden een 4tal boulders openden. Steven komt een paar keer dicht bij "Dunk!", en met wat meer tijd zou deze waarschijnlijk nog gelukt zijn, ...net niet dus.
Nog snel de boulder zoeken (en vinden) met "Misty" (7a+), intekenen en nu naar huis, het vat is af, ik ben kapot. Misschien toch maar de weekends dat ik niet naar Font kan gaan wat beginnen te trainen, al was het maar om de maandagochtend iets gezwinder uit het bed te geraken.
En ik hoop dat het straks wat rustig is op het werk.