Tripreport Fontainebleau 30/31-10/01-11

Médaille sans Chocolat
Zaterdagochtend,

we spreken af in Kortrijk, Steven, Jonas en ik, het regent hevig met tussenpozen en de weersvoorspellingen zijn allesbehalve. 11 uur en we staan we op de parking Croix St Jérome, 95.2 is nog altijd een veilige keuze na regen, en aan het water aan de kant van de weg te zien heeft er s'nachts hevig geregend. We wachten nog op Bram die er al van vrijdagavond is en Jan en Nataleigh die er aan hun eindbestemming van hun Europese bouldertrip zitten en we kunnen gaan zoeken naar wat droge boulders. Tevergeefs, want na een half uurtje begint het terug water te gieten, we zijn er aan voor de moeite. Gelukkig begint het na die regenbui hevig te waaien, er is nog wat hoop en we gaan eens kijken naar het Rudeboy blok. Alles ziet er euuuh.... vochtig uit, maar net goed genoeg om wat op te warmen. Rudeboy herhalen als de grote sloper vochtig (nat) ligt blijkt onmogelijk, maar de kant van "Sens Dessus Desous" (7b/7b+) droogt zo snel dat Jan (de Smit) hem na een paar pogingen kan toppen, zeer sterk, want een dikke graad bij in deze condities.

Bram doet er meer dan verdienstelijke pogingen in, maar hij heeft betere condities nodig. Intussen krijgen we er zelfs al een waterzonnetje bij en de rest van de boulders beginnen ook snel te drogen. Zelfs Jonas krijgt zin om de klimschoenen eens aan te trekken, "Retour aux Sources" (7a) staat al lang op zijn verlanglijstje en hij staat perfect droog, na een paar pogingen mag hij ook zijn eerste streepje van de dag zetten.

De wolken hebben nu helemaal plaats gemaakt voor de zon en we besluiten ons geluk te wagen op Cuvier Rempart. Jan wil nog wat in "Big Golden" (7c+) werken, zijn laatste van de "Big Four", ik (en de meesten) hebben er nog wat werk. Bram heeft een paar goeie pogingen in "Big Boss" (7c) maar kan niet afwerken, de mijne zijn iets minder.

Er is vrij veel volk en dus veel pads onder "Fourmis Rouges" (7c), tijd om ook eens een eerste keer aan de grepen te voelen. In mijn eerste poging al kan ik naar de topsloper gaan, maar net niet, en dat met erbarmelijke vettig vochtige grepen, mijn zelfvertrouwen krijgt een boost.De volgende pogingen zijn telkens goed, maar in deze boulder wil ik aan de grepen kunnen trekken, en dat zit er vandaag niet in.

Nog maar een voor bovenaan het verlanglijstje. Big Golden blijft een zware 7c+, dat zal Jan kunnen bevestigen, er is nog wat werk aan de winkel. Als het meeste zonlicht is verdwenen blijven er enkel wat halve pogingen over, Jonas in "Triplette" (7b), de naamloze 7b er links van en voor de rest in "Immodium assis" (7b), allemaal zonder veel geluk. Iedereen min of meer tevreden, zoals het er s'morgens uit zag had niemand gedacht nog te klimmen, en iedereen heeft toch wel ergens een goed gevoel aan overgehouden.
Zondag,

het heeft in de ochtend nog wat geregend, en alles ligt terug nat, niet onoverkomelijk nat maar toch. We trekken naar Apremont, de boulders die er wat hoger liggen zullen wel snel genoeg droog zijn. Eerst naar "Médaille en Chocolat" (7a), voor Jonas sinds zijn vroegste Bleau verleden een zwart schaap van formaat. Terwijl wij hem allemaal nog eens herhalen als opwarming komt hij terug niet aan springen toe, het moet best frustrerend zijn.

Dan maar naar "Tropicaux" (7b/7b+), een van de nieuwe boulders van vorig jaar. Deze heeft optimale condities nodig, die er duidelijk nog niet aanwezig zijn.
De grote populaire boulder die er wat lager ligt aan het pleintje, start in Motus Vivendi maar rechts uit op slopers, "Motus Vivaldi" (7a+/7b), Steven en ik toppen hem en ik hou het op 7a+, eens je de goeie beta vast hebt valt het nog redelijk mee.
Nog wat lager ligt "Le Koala" (7c+), met de kant uit 7b+. De jumpstart waarover we twijfelen blijkt voor de herhalers een normale start, dan zit er maar één moeilijke pas in die voor de rest niet te doen blijkt. Ik top hem als enige maar heb een kwartiertje nodig om te bekomen, vrij hoog, expo, en "scary as hell" tot gevolg, adrenaline-rush verzekerd.
De verplaatsing naar "Shoot" (7c+) is een maat voor niets, niet vochtig maar nat, geen goed idee.

Terug naar de overkant en wat spelen in de nieuwe boulders "Coup de piston" (7a) en "Explosion de Deltoide" (7b+/7b), Bram topt de eerste ten koste van wat (veel) huid op de vingers, ik en steven werken nog wat in de tweede maar zonder succes.

 Tijd om Jonas nog eens in actie te krijgen we we geven hem nog een tweede kans in "Médaille en Chocolat". Hij moet eerst nog wat zelfvertrouwen opbouwen en doet dat met "Le Rétlabissement" (7a), die hij topt na een paar pogingen, tijd voor het serieuze werk.
Het is er druk aan Le Médaille, de meesten herhalen hem nog eens om geen kou te krijgen, en tegen dat Jonas eindelijk tot springen toe komt loopt het mis. Hij heeft voor de tweede keer de top eventjes vast, lost hem, komt met zijn voet tussen de crashpad en de boulder terecht en het hele bos weet dat het serieus mis is, de enkel is kapot.

Dan gaat alles snel, met veel hulp van de andere klimmers die er ook zijn, nog eens bedankt aan de francaise die direct voorstelde te bellen naar de hulpdiensten, de andere klimmers die hielpen met crashpads en rugzakken te dragen. Steven en Jan wisselen af en dragen Jonas tot aan de weg, 10 minuten laten zijn de hulpdiensten daar en een uur later ligt hij op de afdeling spoed in het ziekenhuis. De eerste prognoses die we er te horen krijgen zijn niet echt goed, hopelijk komt er later beter nieuws. Zijn laatste woorden voor hij naar een andere afdeling gebracht word: "God is a boulderer", see you guy's. Meer Jonas kan je niet krijgen.
Maandag,
we gaan eerst een kijkje nemen bij Jonas, die alles al een beetje beter kan relativeren. De prognoses zijn ook al een wat positiever, alhoewel het er niet echt goed uit zag hebben ze blijkbaar alles op zijn plaats gekregen, voorlopig zonder operatie en met een plaaster rond zou het moeten in orde komen. Nog goed nieuws, hij kan vandaag nog mee naar huis, mits wat aanpassingen in Steven's wagen moet dat zonder problemen lukken.

We hebben nog een drie-tal uur voor we de terugweg aanvatten, Mont Ussy is vlakbij en we gaan daar maar een kijkje nemen of er nog iets te klimmen valt. Opwarmen in een rooie daar aan de eerste boulders (amai die rode) en dan eens een poging in "L'Être Have" (7c). Jan doet hem bijna in zijn eerste poging, of het lijkt toch zo. Als ik de crux eens probeer lukt deze ook vrij snel, dit is een haalbare voor de resterende tijd. Als Jan zijn tweede poging aanzet lijkt het of hij nog aan het opwarmen is, impressionant zoals hij hem klimt, perfect onder controle. Mijn eerste echte poging gaat mis maar mijn tweede is ook prijs, toch nog een goed einde van dit brokkenweekend.

Om 1 uur kunnen we Jonas gaan oppikken en naar huis, dit weekend catalogeren als eentje waar vreugde en verdriet zeer dicht bij elkaar lagen.