Woensdag,
9 uur is het als Keevy en ik vertrekken voor een driedaagse bouldertrip naar Pfalz. Het is van 2004 geleden dat we er nog waren, een memorabel weekend samen met wijlen Peter Belien, een mens word er zowaar nog stil van.
Het is rustig op de weg, en gelukkig maar, er zijn verdorie nog meer wegwerkzaamheden in Duitsland dan in Belgie, we zullen het bordje "Omleitung" nog vaak te zien krijgen. Rond 13u30 arriveren we, we passeren Hollanderklotze, (de centrale parking van een paar gekende gebiedjes), en na wat geklooi om de juiste parking te vinden, (we moeten die van sector "Mühlenberg" hebben, en onze oriëntatie laat te wensen over), kunnen we dan toch uiteindelijk onze crashpads uit de auto halen en aan een kennismakingsronde beginnen. We starten in "Mostly Harmless" (7a+), misschien iets te hard (en agressief) als opwarming, maar we toppen hem beiden vrij snel. "Pectoralis" (7b) er net naast pakken we ook snel mee, alhoewel ik mijn twijfels heb aan de correctheid van de graad of aan de manier dat we deze klimmen. We zijn opgewarmd, maar het vel komt met grote flappen van mijn vingers, ...een beetje temporiseren zal de opdracht zijn. Een van de weinige blokken die je effectief kan uitklimmen daar is "Burning Fingers" (7a+), een traverse van 3 bewegingen met een onwaarschijnlijk mooie startgreep. Keevy topt hem met 2 vingers in de neus, ik heb een paar pogingen meer nodig, zeer mooie boulder. Er net boven ligt "Running up that Hill", 7a+ traverse, deze zit dan wel goed op de graad, een paar zeer krachtige bewegingen met als eingreep een pocket waar je met moeite één hand in krijgt. Het is wennen aan het gevoel om niet boven op een boulder te staan en deze toch "getopt" te hebben, als Bleau-habitué lijkt dit tegen de wetten van de natuur in te gaan. Daarmee zit onze eerste sessie er op, s'avonds wat te eten vinden lijkt de moeilijkste klus van de dag, ti's zomer, vakantie maar alle dorpjes zijn er doods, vreemd.
Donderdag,
de regen is s'nachts met bakken uit de hemel gevallen, en als ik s'morgens een eerste keer uit mijn auto kijk lijkt het wel een scene uit Lord of the Rings, dikke mistpakken die door het bos schuiven, een zeer sinistere sfeer. Gelukkig houd het net lang genoeg op met regenen om de auto te reorganiseren, Keevy zijn 2seconds in te pakken en naar het dorp te rijden om in de bakkerij-slagerij-krantenkiosk-supermarkt-koffiebar een koffie met gebak te nuttigen. Het is intussen gestopt met regenen, mijn gevoel zegt dat we vandaag niet teveel zullen klimmen, maar volgens de topo kunnen sommige gebieden zelfs een paar dagen regen verdragen. We wagen het erop om naar sector "Hintere Otterfelsen" te gaan, en inderdaad, de wand ziet eruit alsof het nooit geregend heeft. Hier vind je een paar pareltjes, aan de gemakkelijke kant van de wand een prachtige gatenkaas (eindelijk een rustige opwarming) en aan de andere kant supercompact met een paar randjes en slopers. Achtereenvolgens moeten de staande start van "Pusher" (7a+) , "Gepresster Saftsack" (7a) en Gepresster Bastard (7a+/7b) er aan geloven, "Lost Highway" (7b+) mis ik op een haar na. Keevy zijn vingertoppen hebben intussen bijna allemaal een mooi roze gezichtje, voor hem komen er nog een paar pijnlijke momenten. Gelukkig begint de zon alweer wat moeite te doen, en heeft een frisse wind de mist uit het bos gedreven, het gaat vandaag nog helemaal terug goed komen, tijd om eens te verhuizen.
Toen we 6 jaar terug naar sector "Jurassic Parc" gingen leek dit één van de populairste sectoren uit de streek, nu was het ontgoocheling troef. Zonder die paar klassiekers zou dit gebied al volledig verlaten zijn, de wandelwegjes zijn nog met moeite terug te vinden, en de meeste boulders worden terug in het bos en het allesoverheersende mos opgenomen. Spijtig, maar we keren zonder er één boulder te klimmen terug naar de wagen, op naar de volgende.
Zonder omleiding sta je op een half uurtje aan sector "Runder Hut", wij doe er bijna anderhalf uur over om er te geraken. Het lijkt wel of het dorpje "Lug" van de buitenwereld is afgesneden. De bordjes "Omleitung" lijken ons wel in een lus te laten draaien, telkens weer weg van ons doel. Gelukkig hebben we de parking deze keer wel feilloos gevonden, we hebben genoeg tijd verloren. De rotsen doen mij denken aan de torens van Windstein, het is er magistraal mooi, ik zou bijna (.....bijna) heimwee krijgen naar een touw en setjes als ik de lengteroutes zie die er liggen. De 2 wandjes om te boulderen mogen er ook zijn, een overhangend gedeelte en een vlakke wand, lekker afwisseling hier. We starten met "Göttin der Kraft", een 7a dyno die meer om coördinatie draait dan om de hoogte, met een smalle greep waar je naartoe moet die de vingertoppen op de proef stelt. We pakken hem beiden, maar voor Keevy begint het nu extreem pijnlijk te worden, ik kan er de zitstart (7a+) er ook nog snel aanvlechten. "Lutz Boulder" (7a) is nog een mooie, maar eliminate traverse met een paar mooie bewegingen. Keevy vecht intussen tegen de pijn voor wat hij waard is, zelfs nadat het bloed uit zijn vingertoppen begint te druppelen gaat hij nog een tijdje door (chapeau), maar het mag niet meer baten. Als afsluiter pak ik nog de staande start van "Zadduk" (7a) mee, hadden de grepen in het dak niet nat geweest was de zitstart (7b+) een mooie geweest om wat tijd in te investeren.
Een goeie raad voor wie er in de streek zit en eens lekker wil eten, rij direct naar Annweiler, ongeveer 20 minuten van Hollanderklotze, en je hebt alle voorzieningen die je maar kan wensen. Wij waren in ieder geval gelukkig dat er eens deftig eten op tafel stond.
Vrijdag,
blauwe lucht bij het wakker worden, dit geeft een beter gevoel. De vingers en het lichaam beginnen wat te protesteren, maar als ik Keevy zijn vingertoppen zie ben ik snel getroost, ik voel mij zelfs ineens een stuk beter. Om onze driedaagse te besluiten trekken we naar sector "Wartenberg", een stevige wandeling maar we weten van 6 jaar terug dat er een paar mooie boulders liggen. We warmen op in "Kurze Traverse" (7a+), Keevy deed deze met het eerste bezoek, en herhaald hem nog eens. Ik had hem toen (moeten) laten liggen, na een iets rustigere opwarming top ik hem ook, mooie boulder. Dertig meter verder naar rechts vind je nog "Drop City" (7a), leuke power-boulder, ik denk dat het mooie beelden worden op video. Toch nog eens het rotsmassief afwandelen om te kijken of er nog iets mooi te klimmen valt, maar we eindigen aan de boulder waar we begonnen zijn. Een paar schuchtere pogingen in "Pierre's Problem" (7c), (waar het water uit de grepen loopt), zijn de laatste inspanningen van deze korte herontdekking. Ti's intussen middag, en ik wil voor de grote verkeersdrukte thuis zijn (wat ons niet gelukt is).
No comments:
Post a Comment