Tripreport 05/06-06

Warm!, da's het minste dat je kan zeggen.
Ik heb de late ploeg, dus zaterdag vertrekken en rond 12 uur s'middags staan we (Steven en ik) in Font. Het is intussen de 30° voorbij, hoofdzaak is dan om boulders aan de schaduwkant te klimmen, de volle zon willen we zoveel mogelijk vermijden.
We starten in Reine Crête Nord, da's de noordkant van Rocher de la Reine, hier moet wel wat schaduw te vinden zijn. We hebben direct geluk met onze eerste boulder, "Comme un Animal debout" (7a/7a+), enkel de uitklim (op slopers weliswaar) ligt in de zon. De opwarming (ti's maar hoe je het bekijkt met dit weer) gebeurt zoals vaak in de boulder zelf, de grote startgrepen geven direct een vals gevoel van -dit word een makkie-. Maar het venijn zit hem duidelijk in de staart, lekkere warme slopers op de top van de boulder. De staande start gaat vrij snel en we doen de zitstart er ook nog bij, een halve graad zwaarder maar ik hou het op 7a+. 50m verder ligt "Hotline" (7c), verreweg een van de mooiste van het bos en o zo hoog op mijn verlanglijstje. Ik hou voet bij stuk om er niet in te starten, te warm, te hoog, te weinig pads, teveel redenen om hem nog maar eens laten te liggen. Wat lager op de helling ligt "Soleil Noir" (6c+/7a), een prachtige plaat met nagelbrekende randjes. Met bloed onder de nagels en veel teveel pogingen top ik hem, misschien door de warmte maar deze krijgt van mij een 7a waardering. Voor een non-believer van randjes beweegt Steven goed in de boulder, maar net niet goed genoeg om deze af te vinken.
Een 500-tal meter verder langs de Route de la Roche de la Reine ligt de 2de sector van de noordkant, "Petit Reine". Een echte aanrader bij dit warme weer, de meeste boulders krijgen er enkel wat zon in de voormiddag. "Fortiori" is een vervelende dyno naar een vervelende sloper met een vervelende uitklim. Steven doet hem in de 2de poging (een beetje morfo hé), ik sta bijna op het punt van hem te laten liggen als ik hem toch nog top,...een dikke cartouche verschoten. Een paar jaar geleden deed ik al eens een paar pogingen in "Le Miroir" (7b+), een technisch (speciaal) muurtje. Een ondergreep, je voeten bijna bij je handen en zo statisch mogelijk zeer hoog naar een pocket-slopertje. En voor wie denkt dat het dan gedaan is, er volgt nog een evenwichtsoefening en een vervelend (weeral dat woord) dakje. Al na een paar pogingen hang ik aan dakje te spartelen maar kan hem niet afwerken, gelukkig is de volgende poging prijs. Steven geraakt zó gemakkelijk bij de pocket, (30 keer,.. of was het 40 keer) maar krijgt het evenwicht dat nodig is om met links bij te komen maar niet goed. De condities van de grepen zullen er ook wel met te maken hebben maar hij moet hem laten liggen. Pogingen in "La Poulidor" leiden tot niets, nochtans -slechts- 7a. Toch eens luisteren hoe je deze moet doen, of zéér hard, of ik ben totaal verkeerd bezig. Het laatste wapenfeit van de dag is "Projection Privé" (7a/7a+), lekker dynamisch bakken sleuren, dat kon er nog net bij. Het is intussen 8 uur, we zouden nog een uurtje kunnen doorgaan maar de brandstoftank is leeg, een pizza en een koud drankje (vooral dat laatste) zal wonderen doen.
Zondag, het weer is iets minder, nou ja, veel minder. Het heeft al een paar kleine buitjes gedaan nog voor we aan zet zijn, en het ziet er niet echt veelbelovend uit. Onze eerste stop is Coquibus Longs Vaux, ik wil "Compression" (7b/7b+) wel eens zien (en voelen natuurlijk). Alles is er nog wat vochtig en als we de boulder eindelijk uitgewerkt hebben begint het alweer te regenen. We keren terug naar de wagen en overwegen ernstig om het voor bekeken te houden maar als we het bos uitrijden klaart het weeral op, toch nog een poging tot klimmen wagen? "Gorge aux Chats" word onze laatste halte, daar vinden we nog wel iets droog om onze dag met een positieve noot te eindigen. "Stormroc" staat 7a/7a+, maar het bourineren in de grote gaten is echt een kolfje naar mijn hand, hij voelt eerder 6c(maximum+)aan. Steven met zijn lange benen gaat er iets minder gracieus door. Voor "Katagena" (7a+) moeten we nog eens terug, dan misschien in de juiste boulder proberen. Het (nog steeds) onbekende boegje dat we nadien klimmen voelde aan als 6b/6c maar vind ik nergens terug, nochtans mooi. We eindigen in "L'Ami Sanglier du Fond" (7a), dit is maximum 6c, of er moet nog een stuk onder het dak bijzitten dat eerder als 7b aanvoelde. Geen idee waar de 7a vandaan komt, maar een mooie boulder om de dag te besluiten.
Geen Font volgend weekend, zaterdag werken en zondag verkiezingen, maar met het videomateriaal dat ik hier nog klaar staan heb ben ik wel een tijdje zoet.