Zaterdagochtend,
ik ben moe, en het vorige weekend zal wel voor een stuk verantwoordelijk zijn. Er zijn zo van die weekends dat je weet dat je beter thuis blijft, en het feit dat ik op mijn eentje moet rijden laat mij steeds meer twijfelen, maar de 2 dagen zon zijn zo aanlokkelijk dat ik toch maar in de wagen spring en vertrek, het idee is "we zien wel".
Filip laat weten dat hij in 91.1 zit, om op te warmen zie ik dat wel zitten, en de paar 7de graads daar heb ik nog nooit gezien, goed om te starten dus.
Over 91.1 kan ik vrij kort zijn, waarschijnlijk ga ik er nooit terug, de 7de graads zijn niet mooi en zelfs het opwarmen viel er tegen.
Ik pak mijn boeltje, wens de rest nog een succesvolle klimdag en stap naar "Kendo" (7c). De boulder staat perfect droog, maar met de zon in de vallei en bijna volledig op de boulder word het weer een maat voor niks, we staan nog even ver als vorige keer. Naar de ondergreep gaan en een beweging naar de sloper maken lukt, en starten van de ondergreep en het randje en de boulder uitklimmen gaat ook, de 2 linken blijft voorlopig niet mogelijk.
Samen maken we de dag rond in Coquibus Vendée, een vorig jaar geopend zomergebiedje. Jan pakt snel "Le Petit Toit" (6c+/7a) mee en samen werken we wat in 'Kami-No-Ku" (7c+) ....zeer hard op de vingers.
"Mohawk direct" (7a) is een prachtige hoge plaat, een combinatie van durven doorgaan en de vingers niet helemaal in de vernieling trekken. na een drietal pogingen is het opkrassen of bloederige vingertoppen. Ik ga de'r zeker voor terug.
De dag eindigen doen we met "L'Être Trou" (7b/7b+), en dankzij de vage omschrijving van de 2 mogelijkheden op de boulder denken we heel de tijd dat we in een 7a aan het werken zijn. Loeihard, het kost ons minstens een uur om een iet of wat degelijke poging voor elkaar te krijgen, en tegen dat alles uitgewerkt is is bij mij het vat af. Jan topt de boulder in een stijl die ik niet echt gewend ben, tot op het tandvlees moet hij er voor gaan. Als ik de video's mag geloven zagen veel van zijn 8ste graads er makkelijker uit. Hij is niet alleen zeer blij dat hij hem geklommen heeft, hij is ook zeer blij dat hij er niet meer uitgekomen is bij de mantel. In zijn enthousiasme als hij boven staat hoor ik de adrenaline die zijn werk doet, mooi moment.
Na het eten twijfel ik enkel nog over mijn slaapplaats, ik hoor van Filip dat de hippodrome goed vol staat en Isatis en Sabots lijken op campings. Met het idee van zondag in de Rocher de Souris te klimmen ga ik toch maar een kijkje nemen op Croix St Jérome......heel vreemd, maar ik heb heel de parking voor mij alleen. Het word in ieder geval een rustige nacht.
Zondag,
Het is nog maar 8 uur als ik aan de boulders sta, met donsjas en muts want het is ijskoud. Wie op dit uur kan starten heeft zeker nog kans om een paar van zijn winterprojecten af te werken. Voor mij geen projecten vandaag, ik wil de nieuwe boulders van Rocher de Souris eens zien (en hier en daar een proberen natuurlijk). Ik start met "Mucho Bueno assis" (7a), opwarmen in de staande start (die toch al redelijk tegen valt), en dan de zitstart die ik hard en pijnlijk maar mooi vind. Dit is een aanrader, en met nog een klein verlengstukje aan de boulder maak je er 7a+/7b van, zeer mooi.
Het is nog maar 2 uur, maar mijn schouders staan geplooid en mijn vingers doen pijn, ik hou het voor bekeken en keer terug naar huis. Deze week heb ik de late shift, iets meer tijd om te rusten en te recupereren, want het is nodig. Elke klimmer weet dat hij naar zijn lichaam in plaats van zijn verstand moet luisteren, maar da's nu net het probleem met passie, "The mind always says yes".
Nog een paar foto's van de nieuwe van Rocher de Souris.
Mooi tripreport weer Ivan!
ReplyDeleteIk heb een paar vragen over de nieuwe boulders in Souris, maar heb geen e-mail adres van je. Kan jij mij mailen via burger.victor [at] gmail.com??
Thnks!
Victor